De muziek van Ethel Cain is donker, depressief maar bloedmooi. Het is de soundtrack bij de DSM-5, maar dan gesitueerd tussen de godsdienstwaanzinnigen en heksen op het Amerikaanse platteland. Toch wil je dit keer op keer horen. Haar nieuwe plaat Willoughby Tucker, I’ll Always Love You kwam dus als geroepen. Leendert Douma recenseert.
Ethel Cain is meer een concept dan een zangeres. Het is de creatie van Hayden Silas Anhëdonia (Tallahassee Florida, 1998). Die groeide op in Perry, bij zwaar protestantse ouders. Ze behoorden tot de Southern Baptist Convention. Daar zong ze in het kerkkoor en sinds haar achtste speelde ze piano. ‘Zij’ was toen nog ‘hij’, want Hayden kwam pas op haar twintigste uit de kast als transgenderpersoon. Ze was enorm geïnteresseerd in film en overwoog zich aan te melden voor de opleiding aan de Florida State University, maar ze zette niet door. Nu maakt ze filmische muziek. Vooral David Lynch en zijn ‘huiscomponist’ Angelo Badalementi zijn grote invloeden.
Rode draad
De albums van Ethel Cain zijn verhalen op zich en kennen – net als de vele Twin Peaks-projecten – een duidelijke rode lijn. Zo is Willoughby Tucker, I’ll Always Love You een prequel op het in 2022 verschenen debuutalbum Preacher’s Daughter. Die eerste plaat is een semi-autobiografisch verhaal. Het ging over hoe een jonge vrouw opgroeit in een strenggelovige en verstikkende gemeenschap in het zuiden van de VS. Ze wordt misbruikt. Ze loopt weg en valt in verkeerde handen. En uiteindelijk vindt ze op een zeer duistere en gruwelijke wijze de dood (ik geef geen spoiler). De muziek op Preacher’s Daughter is pikzwart en loodzwaar, maar o zo prachtig. De stijl en de sfeer is typisch ‘southern gothic’, voor wie dat wat zegt.
Voorganger vol mindfucks
De plaat sloeg in als een bom en de wereld wachtte jarenlang op een opvolger. In januari van dit jaar verscheen het album Perverts. Een prachtige plaat vol mindfucks en spookachtige drones, maar het had met het verhaal van Ethel Cain niet veel van doen. De echte opvolger – of beter gezegd: voorganger – verscheen deze maand. Willoughby Tucker, I’ll Always Love You ligt qua stijl helemaal in het verlengde van de plaat uit 2022. We horen uitgerekte en meeslepende stukken, geïnspireerd op gospel, country en Americana, maar ook op Angelo Badalementi, eighties synthrock, Sun O))), Stars of the Lid en Godspeed You! Black Emperor. Speeltijd: een uur en een kwartier, net als die eerste plaat.
Angst en trauma
Voor wat er voorafging aan Preacher’s Daughter gaan we opnieuw naar het rurale en religieuze zuiden van Amerika. We horen hoe highschool-student Ethel verliefd wordt op Willoughby Tucker. De liefde was wederzijds, maar natuurlijk gedoemd om te mislukken. Zo blijft Ethel tot haar dood dromen van de romantische Eerste Liefde. Willoughby wordt een soort fictieve figuur, een baken tijdens alle ellende die Ethel later nog gaat overkomen. De songs op Willoughby Tucker, I’ll Always Love You draaien vooral om verlies, angst en traumarespons. Het begint al op de opener Janie, waarin de getraumatiseerde Ethel een zielsmaatje vindt en eindigt in een verziekte vriendschap vol drugs, misbruik en pijn. Fuck Me Eyes is een wanhopige ode aan de slet van de school – waar Willoughby Tucker natuurlijk ook voor valt. Op een nummer als Nettles klinkt een ‘snap’ alsof alles bij elkaar komt: romantiek, ongeloof, zelfhaat, woede. A Knock At The Door is een staaltje posttraumatische stress en anxiety, waarin Willoughby haar moet verdedigen tegen de spreekwoordelijke klop op de deur. Het laatste nummer is een epos van dik een kwartier en draagt de veelzeggende titel Waco, Texas (waar een halve sekte door brand om het leven kwam). “When this is over”, croont Cain, “maybe we’ll get some sleep.” Ze vecht met zichzelf. Ze probeert wanhopig vast te houden, terwijl ze ook moet loslaten. Ze probeert zichzelf te vergeven, terwijl ze zich geselt. Ze probeert de perfecte partner te zijn, terwijl ze beseft dat perfectie onbereikbaar is. Als je weet wat Ethel Cain nog allemaal te wachten staan tot aan haar gruwelijke dood, dan gaat het je door merg en been.
Poeh, Willoughby Tucker, I’ll Always Love You is geen vrolijke kost. Eerder een soort soundtrack bij de DSM-5. Maar de muziek is zo meeslepend en zo indrukwekkend. De stem van Ethel Cain is zo prachtig. Dit wil je keer op keer horen.
Beluister Ethel Cain – Willoughby Tucker, I’ll Always Love You hier (Spotify).
-
Zie ook:
David Lynch maakte psychische aandoeningen invoelbaar
Depressie door de ogen van een 18e eeuwse jonge vrouw
Lees ook andere artikelen over muziek en mentale gezondheid
-----------------------------------------------------------------------------------------
Vind je dit interessant? Misschien is een abonnement op de gratis nieuwsbrief dan iets voor jou! GGZ Totaal verschijnt tweemaal per maand en behandelt onderwerpen over alles wat met de ggz te maken heeft, onafhankelijk en niet vooringenomen.
Abonneren kan direct via het inschrijfformulier, opgeven van je mailadres is voldoende. Of kijk eerst naar de artikelen in de vorige magazines.
