Hoe raak je jezelf kwijt en belandt je in een diepe existentiële crisis? En valt daar om te lachen? Leendert Douma recenseert de film Peacock van regisseur Bernard Wenger.
Is het depersonalisatie? Is het een dissociatieve identiteitsstoornis? Pleasegedrag of een bepaalde vorm van Cluster C-persoonlijkheidsproblematiek? Het leidt bij Matthias in ieder geval tot een angstaanjagende existentiële crisis, maar – spoiler alert! – hij weet zich daar op een poëtische manier uit te werken.
Daadkrachtig en intellectueel
Matthias - briljant gespeeld door Albrecht Schuch - is de hoofdpersoon uit de debuutfilm van de Oostenrijkse regisseur Bernard Wenger: Peacock. (De Duitse titel dekt de lading nog meer: Pfau – bin ich echt?.) Matthias werkt bij het bedrijf MyCompanion en laat zich dan inhuren als iemands beste vriend, vader, intellectueel gezelschap of zoon van een kinderloze zakenman. Het levert hilarische scenes op als Matthias een stoere piloot speelt tijdens de ‘breng-je-vader-mee-naar-school-dag’, een intellectuele kenner van klassieke muziek is of een daadkrachtige vriend die ter plekke een brandend golfkarretje blust.
Bizar satirisch
Dat doet een beetje denken aan de film Rent A Friend van Eddy Terstall uit het jaar 2000, maar Peacock gaat een stapje verder. Het ideetje van Terstall is in realiteit uitgegroeid tot big business, met name in Japan. Bernard Wenger is daar research gaan doen. Hij interviewde acteurs of enacters (hoe moet je zo iets noemen?) en hoorde schokkende dingen. Een van de huurbare vrienden biechtte iets op, zo vertelt hij in een interview aan het Belgische blad De Tijd. “Omdat die persoon de hele dag deed alsof hij iemand anders was, had hij het gevoel dat hij zichzelf niet meer kon zijn’, vertelt de cineast. Dat vond ik zo tragisch. Ik heb er een bizar satirisch verhaal rond gebouwd. Mijn hoofdpersonage is dus iemand die perfect weet hoe hij moet functioneren in de situaties waarvoor hij ingehuurd wordt. Maar in het dagelijkse leven en in zijn privérelaties raakt hij compleet het noorden kwijt, en op den duur begint hij zelfs te twijfelen of hij echt bestaat. [...] De focus van de film ligt op het idee dat je jezelf anders voorstelt dan je bent, en dat doe je enkel als je niet gelukkig bent met jezelf.”
Sympathiek personage
Stap voor stap ziet de kijker Matthias in crisis raken. Het vreemde is: Ondanks het fake gedrag, zijn kameleontische kwaliteiten en schijnbaar onverstoorbare houding, blijft Matthias een sympathiek personage. Hij overschreeuwt zichzelf niet, wordt nergens paniekerig. Eigenlijk is hij een nogal zachtaardige man. Het verhaal is gedrenkt in absurditeiten, maar je leeft echt met hem mee als zijn vriendin hem verlaat, hij zijn hondje ontdekt die – spoiler alert! – is verdronken in het zwembad en hoe op zijn werk het web zich vernauwt. De sfeer wordt steeds beklemmender en je begint je soms af te vragen: hallucineert Matthias nou of niet? Wat is de waarheid? En daarmee refereert Bernard Wenger duidelijk naar de wereld op social media, waar het ook alleen om uiterlijk succes draait. De pauwtjeshaan die met zijn veren pronkt... En waar authenticiteit ver te zoeken is.
Poëtische slotbeelden
Maar ook bij Matthias is er een rode lijn. Hij breekt op de zestigste verjaardag van een klant – voor wie hij de zoon moet spelen die zijn bewondering moet uitspreken in een gloedvolle speech. Nu ga ik niet verklappen hoe het afloopt in dat Duitse kasteel annex spa. Ik zeg alleen dat de slotbeelden uitermate poëtisch zijn. Uiteindelijk vindt Matthias de vrijheid. Maar vindt hij ook betekenis? En belangrijker: Vindt hij zijn identiteit? Daar gaan we niet achter komen.
-
Lees alle filmrecensies op GGZ Totaal
-----------------------------------------------------------------------------------------
Vind je dit interessant? Misschien is een abonnement op de gratis nieuwsbrief dan iets voor jou! GGZ Totaal verschijnt tweemaal per maand en behandelt onderwerpen over alles wat met de ggz te maken heeft, onafhankelijk en niet vooringenomen.
Abonneren kan direct via het inschrijfformulier, opgeven van je mailadres is voldoende. Of kijk eerst naar de artikelen in de vorige magazines.