Farmaceut

Een column van Niki Stoker

Eind vorig jaar besloot ik weer eens te stoppen met het antidepressieve middel Citalopram. Dit spul slikte ik al jaren en de positieve effecten zijn uiterst dubieus. Wel sta ik twintig keer per dag op om iets te doen of te pakken en weet ik halverwege bij god niet meer wat ik nou aan ‘t doen ben. Het helpt dan trouwens om terug te lopen naar de plek waar ik het idee kreeg. O verrek, ja joh.

Ik was enige tijd stabiel, zo’n drie weken al! De psychiater gaf me een afbouwschema en een pot met 3mg pilletjes. In tien weken zou ik geleidelijk en pijnloos van 20 naar 0 mg zakken. Het vooruitzicht van een antidepri-vrij leven deed me erg goed en ik verheugde me op wat meer gevoel in mijn dondertje. De eerste weken gingen goed en ik nam me voor hoe dan ook dit proces door te zetten. Er kwamen daarna wel weer wat scheurtjes in mijn bestaan maar die negeerde ik zo goed mogelijk. Ach, ik rust toch ook uit als ik de halve nacht wakker lig en de naakte, rouwe stortvloed aan gevoelens zou ik ook wel leren hanteren.

Maar de angst groeide en de depressie ook. Na zo’n vijf weken, toen ik de helft van mijn dosering slikte sprong er vanuit de bosjes een gigantische Bengaalse tijger boven op me en vanaf dat moment zat ik tegen het plafond geklemd met een knal van een depressie. Ik wilde weer ouderwets en ontzettend dood. Dat was het moment dat ik besloot terug te gaan naar de oorspronkelijke dosering.

Jaren geleden zag ik een documentaire over de rol van de farmaceut bij het (niet kunnen) afbouwen van antidepressiva. Er werd gesuggereerd dat er een stofje aan de pillen werd toegevoegd dat verslavend was zodat er tijdens het afbouwen hevige afkickverschijnselen ontstonden. Dat vond ik, gezien mijn ervaringen, toen al heel aannemelijk. Ook de laatste poging is weer uitgelopen op een sluitend bewijs. Ik eet het pillletje weer trouw elke avond. Er zijn alleen in Nederland al 1,2 miljoen mensen die antidepressiva slikken, de meeste dus levenslang. Tel uit je winst!

Ik heb daarna nooit meer gehoord over dat stofje. Kortgeleden zag ik het televisieprogramma “Nadia”, dat ging over het slikken van antidepressiva en ook daar werd er met geen woord gesproken over de verslavende werking van de pillen. Schiet mij maar lek.

Het afbouwen had voor mij één groot, wonderlijk voordeel: de zucht naar alcohol verdween al heel snel. Ik duikelde van zes of meer naar één of hooguit twee eenheden per dag. Volautomatisch, zonder er ook maar iets voor te laten. Eigenlijk waren mijn consumpties gewoon niet meer te hachelen. Ik kreeg het cadeau. Nu, na zo’n vijf weken weer twintig milligram per dag is nog steeds mijn dag- en nachtritme niet herstelt en word ik ook nog steeds wakker met die tijger in mijn bed. De depressie trekt inmiddels gedurende de ochtend weg. Ik krijg dan enorme zin in een borrel, om het te vieren.