Niki Stoker en de oorlog
Wie heeft dat vroeger niet gedaan? Je zocht een geschikte stok die als vuurwapen kon dienen en schoot daarmee op alles wat los en vast zat. Maar het liefst vuurde je af op buurjongetjes en meisjes waarmee je buiten speelde. Als je er één in je vizier kreeg dan schreeuwde je hard: Pang pang! Jij bent dood! Als diegene dan toch wegrende baalde je als een stier. Je kleine voetjes stampte op de grond van woede. Je bent verdomme dood! Wat is dit voor een nepoorlog?
Later ga je leren dat het niet echt oké is om mensen te willen vermoorden maar die drang om iemand voor z’n kop te schieten is eigenlijk, diep vanbinnen, altijd gebleven, bij mij althans wel. Gisteren nog werd ik op een haar na geschept door een auto terwijl ik op het zebrapad de weg over stak. Ik lag onderste boven en mijn boodschappen rolde alle kanten uit. Kan gebeuren, ik zie ook wel eens iets over het hoofd in het verkeer maar deze automobilist reed gewoon door. Ik schoot, al opkrabbelend, volautomatisch in de killing mode.
In deze modus schiet ik in een acute staat van zeer verhoogde paraatheid. Klaar om aan te vallen. Mijn gezellige eigenschappen veranderen in pure moordzucht. Ik heb dat regelmatig: als in de supermarkt degene achter me in de rij haar winkelwagentje in mijn hielen zet omdat ik niet snel genoeg aansluit of als ik zie dat iemand vuilnis uit een autoraampje gooit. Ook heb ik in mijn buurt een vrouw met een grote Duitse herder die chronisch het slechtste bij me naar boven haalt. Zij schelt tegen mij en zegt onder anderen dat ik een K-wijf met K-honden ben. Ze meldt me ook met enige regelmaat dat alle hondenbezitters in het park een pleuris hekel aan me hebben. PANG!
Het allergrootste leger zou ik willen inzetten bij het zien van dierenleed. In mijn dictatuur gaat daar de doodstraf op komen. Daar ga ik nu niet verder op in want dan gaat mijn weke, moordlustige hartje huilen. Ooit leerde ik dat onder kwaadheid en woede altijd verdriet huist. Zal Vladimir eigenlijk diep van binnen heel erg verdrietig zijn? Ik denk het niet want hij is niet boos, hij is slecht en weet dat waarschijnlijk niet eens. Dat is de ergste categorie.
Hij weet macht te vergaren door angst te verspreiden. Als we zouden kunnen besluiten NU allemaal te stoppen met bang voor hem zijn, verschrompelt hij tot een zielig hoopje mens maar dat durven we niet want we zijn als de dood.
Vertegenwoordigt Poetin niet een gevoel dat in ons allemaal huist en kunnen we dat lekker goedmaken door voor de Oekraïners te zorgen zonder deze mensen écht te helpen? We sturen massaal Paracetamol tegen hun hoofdpijn en maandverband als doekjes tegen het bloeden maar hun luchtruim sluiten durven we niet. Niet alleen de Oekraïners zijn bang voor die ene dwaas maar de hele wereld is dat, daarom creëert deze gek een macht van ongekende omvang en blijft het luchtruim open waardoor hij bommen en raketten kan gooien op onschuldige burgers en gebouwen. Ondertussen gaan er vrachtwagens vol hulpgoederen die kant uit. Sorry hoor, mis ik hier iets? Waarom is er niet iemand in Poetins buurt die hem voor zijn lelijke bolle hoofd schiet? Pang pang, jij bent dood!
