Een column van Niki Stoker
Afgelopen week bracht ik een bezoek aan een cardioloog. De huisarts had een afwijkend hartfilmpje geconstateerd. Ik bezocht hem in verband met enorme pijn op de borst. Dat komt al jaren zo af en toe voor. Het voelt als doodgaan en is daarom niet alleen pijnlijk maar ook nog eens zeer beangstigend, terwijl ik toch best wel vaak dood wil dus dat idee mag ik ook wel eens bijstellen.
Na nog een hartfilmpje in mijn ontblote bovenkant met allerlei slangetjes verbonden aan een apparaat en een fietstest waarbij ik mijn hartslag hijgend omhoog joeg mocht ik naar de ziekenhuisdokter. Deze leuke man vertelde me dat ik me niet echt zorgen hoefde te maken. Ik mocht nog wel door een MRI-scanner. Met geen tien paarden krijgt iemand me in dat kleine tunneltje omdat ik er claustrofobisch, gillend gek zou worden dus ik bedankte voor de eer. Ook kon hij me doorsturen naar de maag- en darmdokter als ik wilde. Toedeledokie, het is wel best zo. Dood komt toch wel als tie wil.
Dus hier zit ik dan met een hartslag die niet klopt! Opeens begrijp ik iets. Het is een fysieke uiting van alle keren dat ik op mijn hart heb laten dansen. En alle keren dat ik me voor de liefde weer een beetje meer afsloot en dit uit zich in een steeds meer afwijkend hartfilmpje. Er moet iets gebeuren anders zal mijn leven een opeenvolging van wrok en liefdeloosheid zijn.
En ergens, tijdens weer een andere slapeloze nacht, zet ik een stap die ik nooit voor mogelijk had gehouden, ik geef me op voor het televisieprogramma First Dates. Elke werkdag te zien op NPO3. Je volgt daar allerlei mensen die op zoek zijn naar hun grote liefde en daar middels een etentje proberen achter te komen. Omringt door camera’s leggen zij een deel van hun zaligheid bloot voor heel Nederland, maar vooral voor degene die tegenover hen zit.
Dit kan leiden tot verkrampte stiltes en hilarische uitwisseling van zelfspot en cynisme. Ik vind het heerlijk om naar te kijken. Passen mensen bij elkaar of helemaal niet en hoe gaan ze daarmee om. Wel heb ik een beetje hekel gekregen aan mijn eigen soort omdat ze steevast zegt: O wat lief dat je wil betalen en hem later in de slotfase van het programma genadeloos afwijst!
Nee, ik ga betalen, hoe dan ook! Afwijkend hartfilmpje of niet. Liefde van mijn leven of niet. Diagnose manisch depressief of niet. Ik geef het een kansje. Welke vent is opgewassen tegen dit alles? Ik rook, ik drink en ik haat sport. En toch hoop ik nog een beetje liefde te ontmoeten. Volgens de dokter kan ik nog wel een tijdje mee met dat hart van mij.
