Niki Stoker over haar traumatische ervaringen
Het is alsof je huis in lichte laaie staat. Je slaapt en wordt net op tijd wakker. Je loopt gigantische brandwonden op maar je slaagt erin jezelf van de dood te redden. Maandenlang lig je in gaas gewikkeld in het brandwondencentrum. Je doorstaat helse pijnen maar je weet dat je het gaat redden. Je weet ook dat je littekens levenslang zichtbaar zullen blijven en dat je nooit meer je ware oude zelf wordt. Tot overmaat van ramp zijn er de mensen die je vertellen dat je wel ongelofelijk stom en dom bent om een kaarsje te branden bij de foto van je overleden geliefde. Hier schuift het schuld en boete principe je toch al niet te verwerken trauma binnen.
Ik deed ooit een intake bij het Traumacentrum in Amersfoort. Na 999 vragen beantwoord te hebben kwam daar uit dat ik een CPTSS had. Dat is zo’n diagnose die je cadeau krijgt als je een trauma opgelopen hebt. De C staat geloof ik voor complexe. Ze konden daar niets met me en de reden is me ontschoten dus ik weer naar huis met mijn geschonden ziel.
Ik ontmoette eens een verslavingsarts die een beetje bijbeunde met het geven van EMDR behandelingen. Baat het niet dan schaad het niet bedacht ik toen hij met zijn hand vlak voor mijn neus van links naar rechts bewoog. Ik kreeg tijdens dit ritueel de opdracht om aan mijn meest pijnlijke gebeurtenissen te denken. Ik zag dat hij onverzorgde handen had en liep naar huis met verse, oude herinneringen die me vreselijke pijn deden … de komende maanden.
Ik heb zo’n drie fikse trauma’s opgelopen in mijn leven. Eén ervan ontwikkelde zich toen ik lag te bevallen van mijn dood geboren dochtertje. De pijn was niet te harden. Ik herinner me nog mijn immense verbazing over het feit dat de bussen nog reden toen ik het ziekenhuis verliet. Voor mij stond het hele leven namelijk muisstil.
Ik drink, zeg maar gerust dat ik zuip. Er gaan zo’n vier flessen sterke drank doorheen in een week. Ik zoek verdoving voor de pijn van de littekens op mijn ziel. Logisch toch? Maar niet echt slim. Pas als ik de immense pijn onder ogen durf te zien zal ik kunnen omarmen om vervolgens met alle liefde die in me zit te kunnen accepteren dat de verminking er altijd zal blijven. Ik kwam erachter dat juist mijn ware zelf altijd zou blijven. Die is niet te breken en zal er altijd zijn. Ik schenk er nog één in, mijn laatste. Ik ga de pijn ervaren in plaats van zo ver mogelijk wegstoppen. Ik ga de littekens mooi vinden omdat het de mijne zijn.
En de mensen die me vanuit kwaadheid vertellen dat ik nog zó gewaarschuwd was kunnen wat mij betreft hoog de boom in. Er is geen schuld en al helemaal geen boete. Nooit! De naakte pijn is al erg genoeg. Ga er maar aan staan, het is het enige wat je kunt doen.
Liefs,
Niki Stoker
Andere columns van Niki Stoker vind je hier
