De GGZTotaal van maart
Het is niet de eerste keer dat ik het hier opmerk en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn: de moeite die het in de GGZ kost om meningsverschillen te overbruggen is soms spreekwoordelijk. Is dat nou in andere sectoren - onderwijs, welzijn, bankwezen, de bouw – ook zo? En als dat in die andere sectoren hetzelfde is, gaat dat dan ook gepaard met die dubieuze informatie, die tegenwoordig nepnieuws heet?
‘Nuance is niet sexy’, zegt psychiater Christiaan Vinkers. Hij lanceerde een website over antidepressiva met de bedoeling de vóórs en de tegens objectief tegenover elkaar te zetten. Want het debat daarover is nog wel eens verhit en ongenuanceerd. Leg de boeken van Vinkers en Peter Gøtzsche maar eens naast elkaar, dan snapt u wat ik bedoel. De site van Vinkers beoogt in ieder geval beide zijden te belichten, een uitzondering in deze tijd.
Ook het debat rond de ROM is ietwat uit de hand gelopen, met fervente voor- en tegenstanders. Daarbij worden aan beide zijden nog wel eens argumenten uit de kast gehaald, die weinig oog hebben voor de inzichten aan de andere kant van het spectrum. Ondertussen is de Akwa opgericht, die de doorontwikkeling van ‘ROM nieuwe stijl’ vorm moet geven. De vraag is of daarmee aan alle bezwaren van de ROM tegemoet wordt gekomen. Waarom is het in de GGZ toch zo lastig om de kwaliteit te laten meten?
“Best ingewikkelde materie”, meldde Stijn Ekkers bij het aanleveren van zijn column. Na alle bezwaren op de ROM, zoals privacy, methodologische bezwaren en bureaucratie, voert Ekkers een nieuwe mogelijkheid aan: zelfevaluatie. ‘Een slager kan best zijn eigen vlees keuren’.
Niet controversieel, maar ook gelijk een stuk minder bekend, is het zorgafstemmingsgesprek (ZAG). Het ZAG kent een lange geschiedenis als hulpmiddel bij het organiseren en stimuleren van ambulante zorg in gezamenlijkheid met de cliënt, naasten en betrokken professionals. Koen Westen gaat terug in de tijd om de oorsprong van het ZAG te achterhalen om daarna het proces te volgen tot de huidige en recent ontwikkelde ZAG-werkwijze.
In zijn recensie van De biografie als medicijn, de zin van levensverhalen in de zorg, van Suzanne Kruijs loopt Johan Atsma tegen een heel andere tegenstelling aan. Hij ziet de biografische dialoog (de onderwerp van het boek) zeker als mogelijkheid. Maar wel voor een beperkte groep: mensen die zich de luxe in tijd, verbale mogelijkheid, bewustzijn en levensstandaard kunnen veroorloven. Voor een groot deel van de Nederlandse samenleving een niet-haalbare illusie.
Gisele Vranckx is in haar maandelijkse gedicht duidelijker. “Nergens een lichtpunt, die mijn hart kan vervullen, totdat alles een geheel wordt. Ik niet meer hoef te schuilen.”
Tot slot, nepnieuws of geen nepnieuws, maar wel een beladen onderwerp: marktwerking in de zorg. Vorige week stelde minister De Jonge in een interview in het Algemeen Dagblad, dat ‘de marktwerking in de zorg is doorgeslagen’. Daar heeft hij helemaal gelijk in. Maar was deze minister niet van het CDA, dat toch minstens medeverantwoordelijk is geweest voor die marktwerking?
De verkiezingen komen er aan, maak uw borst maar nat.
