Gisterenavond ging mijn jaren zeventig ding-dong bel. Altijd leuk, maar niet op dat tijdstip, want dan sluipen de goede doelen door de straten. Ik heb in Afrika tijdens een heftige manie de economie zo opgepompt met enorme uitgaven dat mij dat ontslaat van welke gift dan ook voor de rest van mijn leven. Met mijn hoofd op: ‘Als je me ook maar 1 pinda probeert af te nemen of aan te smeren vreet ik je rauw’, opende ik de deur. Er stond een verregend meisje met grote reebruine ogen en veel te rode lippenstift. Op haar zwarte, zeiknatte jack zag ik het embleem van Eneco staan.
Bruut als ik ben zei ik haar meteen dat ik hier toch écht hélemáál geen zin in had. ‘Mevrouw’, zei ze’, ik heb voor u een aanbod, u zou wel gek zijn -ze moest eens weten- als u daar nee tegen zegt’. Binnen twee minuten had ze zich aan mijn keukentafel gekletst. Tablet in de aanslag, haar jas te drogen bij de kachel en een Cola Light voor haar snufferd. ‘Woont u hier helemaal alleen?’ vroeg ze, ontzet om zich heen kijkend.
Ik heb wel vaker moeite met het aangeven van mijn grenzen. Er wordt dan ook regelmatig flink overheen gedenderd. Ik heb een razend drukke periode achter me. Al mijn alarmbellen rinkelden: pas op, manie, pas op manie manie manie. Een vriendin die dat wist, kwam spontaan even langs toen ik op het punt stond om weg te gaan. ‘Ik zet zelf wel even thee’ zei ze terwijl haar enorm grote, langharige, natte en blubberige hond zich eens flink uitschudde in de keuken. Ze babbelde over haar nieuwe buren en ik zat op hete kolen en zei: “O, ja joh? Echt waar?”
Ik zit er zelfs toch nog maar een therapietje voor tegenaan te gooien. Want waarom is het zo moeilijk om ‘stop’ te zeggen? Sterker nog, om helemaal niet in dat gebied terecht te komen. Bang om te kwetsen, in de steek gelaten te worden of niet meer lief gevonden te worden? Het mechanisme begint me te dagen, ik laat voornamelijk mezelf bungelen.
In de kringloopwinkel waar ik sinds een tijdje werk raakte ik in gesprek met een zeer aangenaam uitziende donkere meneer. Binnen een mum vroeg hij mijn nummer. Mijn bellen gonsden Nee Nee Nee en ik gaf het hem. Ik durfde hem mijn nummer niet te weigeren. Een paar dagen later belde hij om iets af te spreken en ik murmelde ‘druk, ik druk, alarmbellen, manieën’. Hij hing me op! Midden in een zin! Aha, dit was dus definitief niet de man waarmee ik de rest van mijn leven jubelend door zou fietsen!
Na hele verhalen over Griekenland, kinderen krijgen en woninginrichting liet het meisje me dan uiteindelijk een foto op haar tablet zien en ik moet zeggen, ik was meteen om, verkocht en het was liefde op het eerste gezicht. Hij zag er goed uit en was volgens haar nog heel slim ook. Ik kon hem aan- en uitzetten in huis maar ook onderweg. Hij berekent mijn maandlasten en belt me als het huis in de fik staat. Hij zorgt ervoor dat ik er altijd behaaglijk bij zit en geld bespaar voor andere fijne dingen.
Hij zeurt niet aan lijf of hoofd en is toch zeer betrouwbaar. Nog een paar nachtjes slapen, dan komt hij. Mijn Toon.
Lees hier andere columns van Niki Stoker
