Het begon allemaal heel naar met zo’n bipolair I. Veel opnamen en wanhoop, maar er waren ook goede momenten, opleiding toch afgerond, ervaringswerk en daarna ‘echt’ werk.
Door een combinatie van factoren is het steeds beter gegaan. Een medicatiemix die voor meer stabiliteit zorgde, door ervaringswerk meer kompas, inventief met mijn cv, speels op sollicitatiegesprek en het overtuigen van het UWV dat ik een reguliere baan weer aan kon. Wel met een vangnet, mocht het toch weer misgaan.
Er was nog wel eens wat terugval en twee keer heeft mijn werkgever zich moeten beroepen op het vangnet. Het waren geen lange periodes. Ik kreeg een relatie en het was al snel huisje-boompje-beestje. Hij had ook ballast, nog groter dan die van mij. Hij klaagde er niet over, was wat gehard en vroeg mij geregeld ook mijn rugzak met rechte rug te dragen. Doe maar gewoon, dan…
Ik ging nog wel trouw naar mijn GGZ psychiater. Een recept en lab-briefje, natuurlijk ook fijne gesprekken. Inmiddels samenwonend en een intensieve fulltime baan. Het ging steeds beter met mij, de rugzak voelde geen rugzak meer. Medicatie ja, afbouwen is een ongewis avontuur als alles op de rit is. Ervaringswerk nee, een voorbeeld zijn wel, maar niet publiek. Ik gebruikte vaker de achternaam van mijn partner, nieuwe collega’s, nieuwe buren en nieuwe vrienden wisten niet van de oude identiteit en dat beviel prima.
Een paar maanden terug zei mijn psychiater dat hij met pensioen ging en dat de SGGZ ook niet meer passend was voor mij. De huisarts kon prima medicatie e.d. monitoren. Daar moest ik even aan wennen, maar okay. De huisarts heb ik daarna op de hoogte gesteld van de naderende transitie. Ik heb haar wel moeten overtuigen dat het echt kon. Liever zag zij mij toch bij een GGZ. De light GGZ wellicht? Een lange lijst met contra-indicaties, geen kans. We spraken af om uitgebreid in gesprek te gaan als de psychiater een overdrachtsbrief zou sturen. Ik schrok later enigszins van de brief. Het was informatie vanuit het perspectief van mijn oude identiteit (DSM dit, DSM dat, risico dit, risico dat). Natuurlijk ook de positieve lijn. De huisarts had zeker vrees, maar het was een goed gesprek en ik wist mijzelf goed te verkopen. De teneur: ‘ik weet er zelf veel van en ik kan zelf prima zoeken naar oplossingen als er wat is.’
Een paar weken terug had ik voor het eerst de huisarts nodig voor een recept. Ik keek op de website van de praktijk voor een afspraak. Wat zag ik: de huisarts is met zwangerschapsverlof, wat leuk voor haar! En ik dan? Onze voorbereiding? Ik zag wel een waarnemer, een oud tropenarts. Help, wat gaat dat worden? Wat is zijn kennis van psychofarmaca? Ineens een ingeving: tropenartsen hebben juist voor alles een oplossing! En ja, inderdaad. Nu genoeg grip en geen beter moment; op naar de tropenarts. Ik weet al zelf: geen Lariam in combinatie met Lithium!
Dit is één van de acht verhalen die de jury uit alle inzendingen van onze verhalenwedstrijd koos.
Hier vind je de andere zeven inzendingen die de shortlist haalden en het jury-verslag.
