Als ik nou eens...

Een column van Niki Stoker

Als ik nou eens....
Niet zes weken naar Minnesota* ga maar die tijd in Gambia ga verblijven. Ik zal daar gelukkig zijn en geen behoefte aan alcohol hebben. Er is daar een prachtige man die veel van me houdt (of van mijn geld, daar ben ik nog niet achter). Het roken ga ik dan natuurlijk stoppen, net zoals ik alle voorgaande keren niet deed. Te mooi om waar te zijn? Of mijn eigen weg volgen?

Ik vertrouw die weg van mij niet meer. Al jaren vult alcohol mijn dagen en rook ik me daarbij geheel te pletter. Hele delen van mijn leven zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik zie aan de vaat op het aanrecht wat ik die vorige avond gegeten heb zonder daarbij enige herinnering te hebben. Ik kan er heilig van overtuigd zijn dat het bijvoorbeeld dinsdag is om aan het einde van de dag me pijnlijk bewust te raken dat het zaterdag is. Weer een weekend dag naar de kloten. Door dit alles heen hoest ik me de koleren. Vooral ’s morgens komen mijn arme longetjes zwaar in opstand om niet beetje bij beetje naar buiten gewerkt te worden.

Gemiddeld ga ik rond 19.00 uur naar bed. Bekaf van alle verspilde moeite van die dag. Ik heb iets gegeten maar vaker ook niet, ik zit toch zo vol van alle middelen. Als ik eenmaal lig zet ik de tv aan om nog iets van de wereld om me heen mee te krijgen. Als ik ’s nachts wakker word schrik in me lam omdat ik denk dat er iemand in mijn kamer staat. Het blijkt Telsell op mijn flatscreen.

Het is 3.00 uur. Ik zet een dubbele koffie die ik half leeg drink. In de koelkast staat gelukkig nog een halve fles Ouzo. Daarmee red ik het wel tot de slijter opengaat. De ijklontjes tinkelen vrolijk in het glas. De Ouzo kleurt melkachtig wit zodra ik het erbij schenk. Een geluksgevoel overspoelt mijn hart. De eerste slok kan ik volgen van mond, via slokdarm naar maag. De verdoving die volgt is magnifiek. Hoezo kut-leven? Laat me niet lachen!

Een hele fles verder is de verdoving verandert in een gruwelijke staat van zijn. Regelmatig kots ik mijn ingewanden naar buiten en mijn gevoel van eigenwaarde is weer gezakt naar 0,0. Toch drink ik door want ik kan niet stoppen. Ik ben inmiddels een schim van mezelf en mis de energie om wat dan ook te doen. Het kost me enorme moeite de vaatwasser te vullen die ik vervolgens twee weken later leeg haal.

HELP HELP

Momenteel verblijf ik in een Detox van Jellinek. Het is ongelofelijk maar ik heb nu drie dagen niet gedronken en gerookt. Ben ik blij? Neen! Ik wil roken tot ik er dood bij neer val en tussendoor een fles ouzo aan mijn lippen voelen en in één teug leegdrinken. Het voelt super tegennatuurlijk maar in plaats van bovenstaande oer-behoeftes ga ik hierna voor zes weken naar een afkick kliniek in de hoop dat mijn leven weer te behappen wordt. Met een spaatje en mijn Gambiaanse liefde.

* Het Minnesota-model (ook wel 12-stappenplan, is een effectieve behandeling voor verslaving (RED.)

Andere columns van Niki Stoker vind je hier (https://www.ggztotaal.nl/tp-29166-2/stoker)