Zelfmoord onder mannen: praten alléén is de oplossing niet

Een blog van Renzo Verwer

Een spotje dat sinds kort op de buis is, beweert dat mannen meer moeten praten over hun problemen. Praten zou zelfmoord verhinderen.

Mannen plegen wereldwijd vaker zelfmoord dan vrouwen. Mannen van middelbare leeftijd zijn de grootste risicogroep onder mensen die zelfmoord plegen, maar ze zoeken te weinig hulp bij de zelfmoordpreventie-hulplijn 113, zo luidt het verhaal. De nieuwe campagne richt zich op mannen van tussen de veertig en zeventig jaar oud.

Op 113.nl zegt Marcel van Kanten (https://www.113.nl/actueel/113-luidt-noodklok-met-campagne-die-mannen-aanmoedigt-om-te-praten-over-hun-problemen), als projectleider bij 113 verantwoordelijk voor de campagne:

“Als 113 luiden wij de noodklok omdat maar liefst 4 op de 10 mensen die suïcide plegen, middelbare mannen zijn. Dat mannen nauwelijks praten over hun problemen en geen hulp zoeken, heeft grote maatschappelijke impact. Elke suïcide raakt vele families, vrienden en werkkringen. Praten over je problemen en suïcidale gedachten is belangrijk, zulke donkere gedachten zijn nauwelijks alleen op te lossen. Een gesprek kan de schaamte, eenzaamheid en radeloosheid doorbreken en het begin zijn van een oplossing. (…) Waarom mannen van middelbare leeftijd zwijgen heeft veel te maken met de verwachtingen en rollen waaraan deze mannen denken te moeten voldoen.”

Ehm…. Dat is natuurlijk de feminiene oplossing. Praten.

Gevoelens uiten op de ‘verantwoorde’, vrouwelijke wijze. Zoals bekend leven we in Nederland in een feminiene cultuur, waarin vrouwelijke waarden in hoog aanzien staan; psycholoog Geert Hofstede deed hier decennialang onderzoek naar.

En ik denk: praten. Zucht. Prima hoor. Risicofactoren bij zelfmoord bij mannen zijn echter problemen in de relatie, met werk, geld, gezondheid, justitie, en gepest worden, zo blijkt uit onderzoek.

Zou de oplossing niet eerder liggen in mannen een zinvol bestaan te bieden? In een baan (kostwinner/half-kostwinner), in een leven met een bepaald eergevoel? In hen helpen van verslavingen af te komen? En: in mannen niet af te wijzen als ze hun pijn/verdriet uiten (elke vrouw zal zeggen: doe ik niet. Maar ondertussen…)?

Op Tegenlicht, van de VPRO (https://www.vpro.nl/programmas/tegenlicht/lees/artikelen/reddit-oplossing-mannen.html), stond een interessant, pijnlijk, somtijds wat politiek correct artikel over mannen en zelfmoord.

Enkele schrijnende citaten:

‘Drie maanden geleden raakte een meisje me per ongeluk aan met haar arm, terwijl we praatten. Ik denk er sindsdien bijna elke dag aan. Zo weinig fysiek contact heb ik.’

‘Hoewel we worden ‘aangemoedigd’ om open te zijn over hoe we ons voelen, kunnen we dat niet. Als iets écht een probleem is, en we dat proberen te verwoorden, zijn de reacties bijna altijd spottend – omdat we zogenaamd bevoorrecht zijn.’

‘Behandel onze geestelijke gezondheid serieus. Wanneer we met een probleem worstelen, is het enige advies dat ons wordt gegeven: ‘verman jezelf’. Het is een van de pijnlijkste dingen om te horen.’

‘Het is bizar als iemand je vertelt dat je mensen onderdrukt door simpelweg te bestaan. Luister: ik heb 500 dollar, ben nog net niet dakloos en heb geen vrienden – waar héb je het over.’

‘Geef ons een compliment! Eentje maar! Een meisje zei ooit dat ik hele mooie ogen had. Die shit was zeven jaar geleden en ik herinner het me perfect omdat dat het enige compliment is dat ik in zeven jaar heb gekregen.’

‘Toen ik een knieblessure kreeg – de ambulance-medewerker zei dat ik haast wel moest flauwvallen van de pijn – was het enige waar ik me zorgen over maakte: zien mensen dat ik huil?’

‘Vorig jaar voelde ik me superdepressief. Ik stond op het punt om naar huis te gaan, toen ik langs een groep vrienden liep. Ik vermeed ze aanvankelijk, maar ging toch naar ze toe. Een van hen merkte dat ik verdrietig was, en gaf me een knuffel. Ik barstte in tranen uit. Ik huilde als een baby op zijn schouders en liet het allemaal eruit komen. Ik voelde me op dat moment geliefd en die paar minuten in zijn armen nam al mijn stress weg.’

Praten kan zeker bijdragen aan voorkoming van zelfmoord. Ik mis wel het grote plaatje. In het werk van socioloog van Warren Farrell (bijvoorbeeld The myth of male power) en op mijn eigen site (https://renzoverwer.wordpress.com/2022/12/04/gevecht-voor-en-door-mannen/) staat meer. Zoals:

‘Mannen gebruiken vóór hun zelfdoding meestal de woorden useless en worthless.’

Praten alleen is de oplossing niet; zeker niet voor iedereen.

Dan toch: Denk je aan zelfmoord? Neem contact op met Mind Korrelatie (https://mindkorrelatie.nl/). Of bel, chat, Whatsapp of mail met een hulpverlener. 
Of
chat via www.113.nl, bel gratis 113 of 0800-0113

 

Renzo Verwer (Woerden, 1972) is oud-journalist en sinds 2005 blogger. Hij publiceerde onder andere ‘Bobby Fischer voor beginners (https://www.bol.com/nl/nl/p/bobby-fischer-for-beginners/1001004007709257/)’ en ’De liefdesmarkt (https://www.bol.com/nl/nl/p/de-liefdesmarkt/1001004010963715/)’ Andere blogs van hem vind je op  https://renzoverwer.wordpress.com

113 113

Reacties
Reactie: (Jimmy)
7-1-2023, 21:44
Vreemd dit te lezen. In het verleden heb ik meermaals gehoord dat het leven van mannen niks waard is in Nederland. Politie (1986) : "Jouw soort hoort vermoord te worden, jammer dat je nog leeft. Je hebt geen idee hoe weinig het leven van een man telt, niemand zal erg vinden als jij vermoord wordt" Psychiater: "zelfmoord is voor jou het beste." Maatschappelijk werk : "Dacht je werkelijk dat jouw leven als man ook maar iets waard is? We zij eigenlijk voor vrouwen en kinderen". Mannen worden niet gezien als personen met eigen beleving en gevoel. Op hen wordt gedrag en gevoel geprojecteerd vanuit een heersend beeld van hardheid, wreedheid en minachting. Wie dit meemaakt, vindt bovenstaand artikel hypocriet en niet in overeenstemming met de werkelijkheid in ons land. De werkelijkheid is, dat het leven van een man in dit land niks waard is.