Oude soepkip

Niki Stoker over haar moeder

Mijn moeder werd als laatste geboren in een gezin met tien kinderen. De navelstreng werd vergeten door te knippen waardoor zij en haar moeder een ongekend sterke band bleven houden. Oma overleed toen mam zestien was en ze overbleef met een tiran van een vader. Haar lievelingsbroertje vertrok naar Australië en de rest van de broers en zussen waren het huis al uit. Haar rugzak werd in één klap flink gevuld. Tijdens haar leven bleek er meer bij te kunnen, nog veel meer!

En bijna negenenvijftig jaar geleden bracht ze mij ter wereld, ook onze band was loeisterk. Ik herinner me dat ik tijdens een therapie in zag dat er een vreselijk secreet in me huisde. Dit serpent vertelde me constant dat ik niet deugde, lelijk, stom en dom was. Samen met moeder stapte ik op de trein naar Schiphol. Het was best druk maar het extra vrije plekje naast ons bleef leeg voor het idiootje in mij. We zijn gelopen tot aan de gate voor het vliegtuig naar Bangkok, daar hebben we mijn secreet samen uitgezwaaid. “Kind”’ zei ze, “altijd alles komt goed, je zal het zien.”

We deelden alles. Ik spijbelde regelmatig op de kleuterschool om achterop haar Solex, waar ze een kussentje voor me onder de snelbinders bond, saampjes een dagje naar Utrecht te rijden. We deelden door de jaren heen lief en leed. Toen ik moest huilen om mijn doodgeboren dochter leed ze jaren met me mee en als zij leed huilde ik met haar mee.

Inmiddels is mijn lieve oude soepkipje bijna 83 en het is nu ongeveer acht maanden geleden dat we samen voor de eerste keer naar haar huisarts gingen voor hulp. Moeder raakt steeds verder de weg kwijt en wordt steeds depressiever. Ze vergeet meer en meer en is het eigenlijk allemaal helemaal zat. Laatst vroeg ze mijn vader waar de koffielepeltjes stonden, die staan al veertig jaar op dezelfde plek. Haar ouder worden wordt een ondraagbaar pad. Ik hoop nog op een medicijn dat het iets draaglijker voor haar kan maken. Het wachten is nu op een afspraak met een ouderenpsychiater van Altrecht. Ik zie haar lijden, elke dag en ze vertrekt steeds iets verder. Wachttijd is 42 dagen. Dat is 42 dagen en acht maanden te lang.

Ik mis je en zal je altijd blijven missen want jij bent mij en ik ben jou. Mam, alles komt goed, je gaat het zien.

Andere columns van Niki Stoker vind je hier (https://www.ggztotaal.nl/tp-29166-2/stoker)