Zoektocht

Jolanda

Het was begin lente 2020 op mijn 37ste jaar toen ik besloot nu toch echt eens iets te gaan doen aan mijn onzekerheid.
Al binnen korte tijd kon ik terecht bij GGZ Den Haag. Waar ik tijdens een telefonische intake de vraag kreeg open te staan voor een diagnose traject naar autisme. ”Maar natuurlijk” was mijn antwoord. En zo begon mijn, toch wel leuke en interessante zoektocht, naar mezelf!

Blijkt dus, dat niet iedereen wakker wordt midden in de nacht van harde muziek, in zijn of haar eigen hoofd! Nooit geweten. Ik heb altijd serieuze slaap problemen  gehad. ”Hoort erbij”. Ook schijnt niet iedereen, links hard voedsel te kauwen en rechts enkel zacht. En heeft niet ieder een supergehoor en een supergevoelig reukorgaan. Een ware openbaring!

Zonder deze psycholoog en dit traject, had ik altijd gedacht dat ieder mens dit soort dingen ervoer.  En ik dus maar een aansteller was. Dat ik overal, voor alle periodes een laatje in mijn hoofd heb. En die laatjes stonden vroeger als kind meestal tegelijk open. En dat geeft die rommel in het hoofd. Die onzekerheid. Als volwassene heb ik mezelf aangeleerd laatjes dicht te houden op momenten dat je ze niet nodig heb. Lukt niet altijd, en dan floepen er een paar tegelijk open. Maar ook daarvan dacht ik, dat iedereen dit had. Ook orden ik alles sinds mijn jonge jaren, dat geeft rust.

Maar het belangrijkste van mijn diagnose is toch wel, nu te weten waarom mijn brein anders werkt. Waarom bij mij alles meer moeite kost dan bij een ander. Waarom een simpel iets als een woord,  zich kan blijven herhalen in mijn hoofd. Ik heb altijd al een stapje harder moeten doen dan mijn klasgenootjes op de basisschool en opleiding. Ik heb altijd rommel in mijn hoofd gehad. Ben altijd dat dromerige meisje geweest. Voelde mij eenzaam. Dacht altijd veel te veel door en na.

Buiten het feit dat het ook best verdrietig is erachter te komen dat echt helemaal niemand mij begreep in mijn jonge jaren... Is het ook zo fijn erachter te komen dat ik het eigenlijk helemaal niet zo slecht deed. Ik leerde mezelf handigheidjes aan, om iets te kunnen. Of om iets aan te kunnen.

Het is fijn om te weten dat ik ASS heb. Een diagnose geeft rust. Ben minder streng voor mezelf. Aan mijn psycholoog heb ik veel gehad. Ben haar erg dankbaar. We hebben ook veel gelachen samen, al heb ik ook wel regelmatig zitten huilen. Dat hoort erbij.
En juist daarom, had ik deze tijd niet willen missen. Zij heeft mij dat laatste puzzelstukje gegeven. 

Zoals ze zei: ”Jij bent gewoon expert op het gebied van jezelf, en je diagnose kan je daarbij helpen een expert plus te zijn”.

En zo is het. 

De volledige naam van Jolanda is bij de redactie bekend