'Wuivende bomen'
Een gedicht van Gisele Vranckx
Door het raam van het ziekenhuis
zie ik de toppen van de wuivende bomen
Ik zie gezichten door de takken
die meedeinen op de wind
Even laat ik mijn gedachten varen
als ik happend mijn weg zoek
verborgen achter een gezichtsmasker
alleen en verlaten in isolatie
Ik droom van goede tijden
dat alles ooit weer terug komt
zoals ik huppelen kon
de lucht in mij opnam
als iets normaals en ongedwongen
vrij en speels en onbekommerd
dat gevoel is niet verdrongen
door de hoop die mij steeds vindt
Gisele Vranckx
bomen
Reacties
Reactie: (Guus Cruts)
12-5-2020, 22:34
12-5-2020, 22:34
Graag lezen als gedicht als volgt: Al hebben we elkaar nooit gekend; als verre wuivers; aan de uiteinden van het donk’re bomen bos; die ene aarde waarin; we staan gegrond; levend van water; poreus zonder grenzen; is wat ons verbindt; in ubutu oeboetoe; weggewaaid in onbekende stormen; het weer van vandaag; het weer van morgen; het is eens samen zijn; dat altijd wederkeert; ooit.
Reactie: (Guus Cruts)
12-5-2020, 22:27
12-5-2020, 22:27
Al hebben we elkaar
nooit gekend
als verre wuivers
aan de uiteinden van
het donk're bomen bos
die ene aarde waarin
we staan gegrond
levend van water
poreus zonder grenzen
is wat ons verbindt
in ubutu oeboetoe
weggewaaid in onbekende stormen
het weer van vandaag
het weer van morgen
het is eens samen zijn
dat altijd wederkeert,
ooit.