SALE!!!

Het wel en wee van winkelen

Soms moet ik gewoon. Moet ik wat nieuws hebben. Een ander vest of een ander jasje. Dat vooral. Soms is het zo duidelijk dat ik me wat verloren voel, dat ik verdrietig ben, vulling nodig heb en dan zeg ik tegen mezelf: “Niet doen, Sanne, het helpt niet, en als je het toch probeert koop je iets wat niet leuk is, voel je je later rot over een miskoop”. En dan lukt het me tegenwoordig om het te laten en me gewoon maar wat onvervuld, verloren en verdrietig te voelen. 

De zomer is voorbij, met alle laatste ‘uitverkoopjes’ waar ik nog langs gestruind ben. Dan is de begeerte groot, en gebeurt soms het volgende: ik twijfel over een jasje, of een broek; maar ik wil toch persé iets nieuws in de uitverkoop; de aangepaste broek of jasje voelt eigenlijk te strak. Dan vraag ik aan de winkeljuffrouw: zit het niet te strak? Nee, zegt ze dan, het hoort zo, het is een getailleerd jasje (ik heb helemaal geen taille!), de broek zit ‘mooi aangesloten’. En dan laat ik me overhalen en denk thuis: jeetje, dat jasje, die broek zit echt te strak!!! Of: ”Is die blouse niet te ouwelijk?” “Nee hoor, ik zou hem zelf ook zo kunnen dragen,” (zegt de wat ouwelijke juffrouw).
Thuis zegt mijn partner voorzichtig: “Ik vind het wel een wat ouwelijke blouse.” Vind ik dus zelf ook. 

Eigenlijk weet ik dus prima hoe iets staat of zit, maar laat ik me toch overhalen. Intussen ken ik mijn eigen trucjes en trap ik er niet zo vaak meer in. 

Het nieuwe seizoen is er, maar er is nog geen ‘sale’. Geen korting, geen uitverkoop, dus ik moet het wel echt willen. En dan ineens is het er weer: ik wil het echt. Iets anders, iets leuks.

En zo kocht ik een nieuwe regen- winterjas als vervanging van de oude. Dat mocht van mezelf. Ik was in een nieuwe winkel, waar ik nog niet eerder was. Er was bij de jas een mooie sjaal gedrapeerd: die was hartstikke duur, dus die kocht ik er niet bij. Ook niet toen ik tien euro korting kon krijgen. Goed van mij!! 

Bij het afrekenen vroeg men mij om mijn e-mailadres. Ik vond het best, al hoefde dat eigenlijk niet voor mij. Al de volgende week, een paar dagen later, zag ik op mijn mail de aanbieding: bij aankoop van een winterjas, mooie sjaal van 60 euro cadeau!!!

Jakkes, dat was balen. Ik dacht: ik waag het erop, ik ben naar de winkel gegaan en heb gevraagd of ik niet alsnog in aanmerking kon komen voor die sjaal. Dat werkt zo niet, werd me koel uitgelegd, bij AH is er ook de ene week een product in de bonus en de volgende week niet.
De warmte die ik ondervond bij de aankoop van de jas, was veranderd in vrieskou, ik kon de jas dus wel goed gebruiken! Maar kreeg die mooie sjaal mooi niet. 

Ik heb mijn mailadres uit het bestand laten halen en bedacht: dit doe ik niet meer, me overal in het klantenbestand laten inschrijven. 

Maar o, die ezel die zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, was is dat een verstandig dier.
Een aantal weken later gunde mezelf weer een leuk vestje: een winkel in een naburig dorp waar ik af en toe kom. Geslaagd! Niet te duur. En weer zulke aardige winkeljuffrouwen. En zo’n leuke winkel, en ja hoor, ik wilde wel in het klantenbestand. 

En nog maar een paar dagen later: kassa: bericht van de winkel: eerste week in november korting op verschillende merken, waaronder dat van mijn aankoop. Grrrrrr!!!! Uit het klantenbestand! Ik wil het niet weten dat mijn leuke vest of jas de volgende week in de uitverkoop te krijgen is. 

Ik weet het dus allemaal wel, ik ben super- ervaringsdeskundige in winkelen, maar o wat is het lastig om daar een weggetjes in te vinden zonder mezelf zo voor de voeten te lopen. 

Voorlopig even winkel-pauze; wie weet hoe het weer gaat bij de wintersale! 

Ik ga me niet voornemen het allemaal anders te doen. Ik ga gewoon maar accepteren dat dit een item is, en elke keer maar kijken hoe ik het doe.

Dat is een goede raad die ik mezelf geef. Mildheid en een glimlach om dit geworstel in de marge,  dat vooral.