Acceptatie…

…ik ben er expert in geworden

Een paar weken geleden deed ik een dagje Amsterdam. De lente stond op springen en meneer Krol voorspelde eindelijk een aantal mooie, zonnige dagen. Die ochtend voor de kledingkast koos ik voor een strak jurkie tot over de knie, blote benen (die avond ervoor geschoren) en sneakers. Ik kon niet anders dan met een goedkeurende blik in de spiegel naar mezelf kijken terwijl ik krampachtig mijn buik inhield.

Tijdens mijn eerste kopje koffie zag ik vanuit mijn raam de buurvrouw naar haar werk vertrekken. Ze doet vast iets heel interessants, TV presentatrice of CIO bij Unilever. Zij en haar man moeten dikke banen hebben. Hun huis doet zo’n zeven ton. In het verleden kon ik er verdrietig om worden. Ik wilde ook in een Audi, in de drukke ochtendspits naar m’n werk rijden. Net als alle andere mensen. Zinvolle, interessante dingen doen de hele dag. Nodig zijn en gewaardeerd worden om wat ik zo goed kan allemaal. Creatief en slim zijn met aan het eind van de maand een paar ‘ruggen’ op m’n bankrekening.

Ik heb in de loop van de jaren dit soort zaken één voor één uit m’n hoofd gezet. Jaren geleden werd ik door het UWV ongeschikt bevonden om betaalde arbeid te verrichten. Ik heb een Volkswagentje die me overal naar toebrengt, meestal buiten de spits. Ik kan helemaal tevreden zijn als alles in huis weer gezogen en gedweild is. Als de kippen een ei voor me hebben gelegd. De tomatenplanten in de tuin er zo gezond bij staan, of als ik weer een prachtige maaltijd op tafel weet te toveren. Eigenlijk ben ik inmiddels al gelukkig als ik niet depressief ben. 

Acceptatie, ik ben er expert in geworden. ’s Avonds geen afspraken of activiteiten, ik ben gesloopt om een uur of acht. Leuke dingen doen? Altijd met een slag om de arm, ik kan soms zomaar m’n ‘bui’ niet hebben. Een interessante opleiding? Vroeg of laat haak ik af, kan het niet volhouden. Etcetera. Allemaal goed, zo is m’n leven en het is niet anders oftewel ‘Go with the flow’. Het is een enorme winst voor me om het leven te kunnen nemen zoals het is. 

Ergens in het populaire zweefblad ‘Happinez’ las ik dat je de donkere kant in jezelf met eenzelfde liefde moet omarmen als de zonnige kant. Klinkt leuk, maar best lastig als je je goeie dagen in een jaar maar op hooguit drie handen kunt tellen. Toch probeer ik het en ik merk dat je dan soms vanuit onverwachte hoekjes mooie levenscadeautjes krijgt. Sinds een tijdje werk ik als vrijwilliger in een verzorgingstehuis. Ik breng er koffie en aandacht rond. Een bijna honderdjarige mevrouw zei me een tijdje geleden dat ik altijd zo’n vrolijk punt in haar dag was. Mijn dag kon niet meer stuk. Begrijp je?

Toen ik in Amsterdam oorbelletjes stond te passen, kreette de uitbundige en zeer spontane verkoopster: ‘O wat leuk, bent u zwanger? Toch nog onverwachts kromp ik onzichtbaar een beetje in elkaar. Ik heb wat je noemt een ‘gewoon’ postuur en al m’n leven lang een buikje alsof ik zwanger ben. Altijd op vakanties op het strand in bikini komt er wel iemand naar me toe, verheugd over het blijde nieuws. Ik vind het vreselijk en overweeg dan altijd een kostbare, gevaarlijke ’weg-suck’-operatie. Dagen ben ik niet te genieten en op het strand ben ik niet meer te zien de rest van de vakantie. Maar daar, in die juwelierswinkel in Amsterdam, herstelde ik binnen enkele seconden en bedankte de vrouw voor het compliment. Zo’n oude kop had ik dus nog niet! Het is het begin van het einde, van het hardnekkig niet accepteren van de dingen die nou eenmaal zijn wat ze zijn zoals bijvoorbeeld dat ik never nooit met een plat buikje in een Audi, Landrover of Mercedes naar mijn vet betaalde baan zal rijden. 

Andere columns van Niki Stoker vind je hier (https://www.ggztotaal.nl/tp-29166-2/stoker)