Met alle respect en een vorm van blijdschap dat er nu eindelijk initiatieven zijn voor op ’maat ’ begeleidt afbouwen van AD, maar ik vraag mezelf oprecht af waarom dit al niet véél eerder ingezet is vanuit GGZ instellingen! Hierin had er al véél meer data beschikbaar kunnen zijn om mensen JUIST te begeleiden naar een afbouw waarin de patiënt en zijn naaste -vergeet die niet- het minst getroffen wordt door het naar mijn idee onderschatte problematiek. Ik praat helaas uit ervaring waarin het mij naast mijn werk, ook mijn huwelijk de doodsteek gegeven heeft door onjuist handelen vanuit de GGZ en met name de nazorg. Afbouwen is één, maar de gevolgen erna zijn evenzo -als niet erger- heftig! Het heeft mij doen besluiten terug te gaan naar het slikken van Paroxetine. Tapering daarin heeft de heer Jim van Os gewoon gelijk, en heeft mij van 40 mg teruggebracht naar 20mg. Maar het zijn JUIST de laatste milligrammen die afgrijselijk zijn! Ik hou dan ook mijn hart vast als men in het artikel ’online’ begeleiden benoemd, waarin dit al voor mij een bewijs is dat men het proces van afbouw en ontwenning sterk onderschat! Het ontregeld niet alleen het lichaam en de geest, maar evenzo alles wat in contact staat met de patiënt/cliënt en zijn naaste! Ik snap dat er eerst data verzameld moet worden, en er een eerste stap met gebruikers nodig is, maar waarin ik mensen zoals Jim van Os niet zou onderschatten in wat hij uitdraagt over dit onderwerp. Het moet hier gaan om álle verzamelde data, en niet om het ego van één of meerdere hulpverleners, waarin opnieuw het wiel uitvinden gewoonweg overbodig is. Mensen die de dappere stap zetten tot afbouwen, komen in allerlei gevoelsvormen terecht die het middel erger maakt dat de kwaal! Ik weet er álles van na tweemaal mislukte stop pogingen. Ik spreek ook voor mezelf dat ik pas het vertrouwen vind in afbouwen in de toekomst als u als hulpverleners naast het aanhoren van ’ervaringsdeskundige’, ook zich bewust bent in hoever de impact strekt. Als ik dan het verhaal lees, waarin er nog weinig kennis voor handen is, dan bekruipt mij een akelig gevoel van ’proefkonijn’ , en daar heb ik teveel aan overgehouden in onjuiste behandeling met afbouw van medicatie, in mijn geval Paroxetine. Ik vind het ook écht heel dapper en een geweldig gegeven dat er nu dit initiatief naar voren is gekomen, en hoop dat dit een begin mag zijn naar afbouw van medicatie voor ieder die er klaar mee is, maar niet met het middel durft te stoppen vanuit de zéér nadelige ontwenning. Ik hoop dat er mee gepubliceerd zal worden omtrent deze onderneming.