Hans, je weergave van anti-psychiatrie en de opkomst van de herstelbeweging klopt niet. Anti-psychiatrie was o.a. een doorontwikkeling van psychodynamica naar verpleegkundigen en sociaal werkers, oftewel mbo/hbo-ers (Foudraine, Transactionele Analyse). Deze beweging zag daarnaast al te menselijke verschijnselen als homosexualiteit en dienstweigering ten tijde van de Vietnamoorlog niet als een psychiatrische ziekte. De herstelbeweging kwam in de jaren 80 op en is een reactie op een mislukte decentralisatie van de peperdure instellingen-ggz (die jij met een troetel-versie van het biomedisch model in stand wil houden...). Informeer jezelf toch eens over psychofarmaca, Hans. Die medicatie werkt verslechterend voor het ziekteverloop, zeker bij psychoses, blijkt uit meerdere observationele langetermijnstudies. Het failliet van antipsychotica blijkt óók uit het succes van Open Dialogue (wat een doorontwikkeling is van een van de betere alternatieven uit de tijd van de anti-psychiatrie, overigens). Los van je troetel-biomedici heb je verder een paar interessante ideeën, hoor. Al zou ik de huisarts niet teveel bureaucratiseren, maar de spil bij een presente hbo-er leggen die naar alle levensgebieden tegelijk kijkt en de ruimte heeft om een langdurige relatie op te bouwen.

Terecht dat je signaleert dat aan een bipolaire stoornisvaak een trauma of verwaarlozing aan ten grondslag ligt, terwijl het onderzoek en de behandeling zich bijna uitsluitend op oorzaken in de hersenen en psychofarmaca. Maar waarom benoem je psychose als een probleem waarbij het biomedisch model ’natuurlijk heel nuttig is’? Ook daarachter schuilt vaak trauma, een ontwrichtende gebeurtenis of levensproblematiek, waarbij wel een dokter, maar misschien niet per definitie medicatie nodig is. En anders niet persé langdurig en zeker niet alleen maar medicatie, zoals helaas nog vaak de praktijk is. Ook de psychose kan een menselijke reactie op omstandigheden zijn, en heeft niet per definitie een oorzaak ’in de hersenen’.

In het interview schetst betrokkene een beeld van de ggz dat erg eenzijdig is. De ggz is veel groter dan alleen de psychiatrie, betrokkene vergeet de ambulante sector, de matige en lichte problematiek, de jeugdsector. Bovendien zie ik ook in de psychiatrie volop andere bewegingen dan het biomedisch model, er is volop aandacht voor het biopsychosociaal model. Althans dat is mijn indruk.